Je bent misbruikt door je opa. Wat moet ik me bij het misbruik voorstellen?

Mijn grootouders langs moederszijde hadden vroeger een western club. Daar kwam veel volk op af en ook wij kwamen daar vaak in het weekend. We zagen hen dus regelmatig. Op dat moment waren mijn ouders ook nog samen.

Samen met de familie gingen we ook op vakantie naar Duitsland. Het is tijdens die vakanties dat het misbruik plaatsvond, in de caravan van mijn opa. Daar keek hij heel vaak naar porno. Ik moest op zijn schoot gaan zitten en meekijken. Terwijl ik op zijn schoot zat, voelde ik iets hard worden onder mij. 

Toen hij hard was, moest ik mijn slipje uittrekken. Hij ging dan in de badkamer glijmiddel op zijn penis doen. Ik herinner me wel dat hij tegen mijn vagina duwde met zijn penis. Ik zei hem ook: “Nee opa, niet doen.” Veel van de herinneringen zijn weggevaagd dus zelfs al ik zou willen, kan ik je niet meer details geven dan dit. 

Ik hoopte wel steeds dat de familie zou binnenkomen zodat het zou stoppen.

Heb je het ooit aan iemand verteld?

 Toen ik met opa terugkwam van vakantie, vertelde ik aan mijn ouders dat mijn onderbroekje nat was. Volgens opa was die nat door het buitenspelen. Wat ik toen niet wist ... Mijn halfzus had net hetzelfde meegemaakt met hem. Na dat voorval heeft zij  aangifte gedaan, mijn halfzus is ongeveer 10 jaar ouder dan ik. Nadat ze haar verhaal had gedaan aan de politie, werd ik ook opgeroepen voor een verhoor. Ik was toen ongeveer 8 jaar oud.

Tijdens dat audiovisuele verhoor werd de vraag gesteld of mijn slipje toen nat was na de vakantie met opa. Ik ben toen dat verhaal blijven ontkennen. Er is dus geen gevolg gegeven aan mijn verhoor. Ik denk dat ik toen heb gezwegen uit een soort van plichtsbesef, schaamte en schuldgevoel.

Na het verhoor ben ik wenend naar mijn mama gegaan. Ik voelde me onheus behandeld en een slachtoffer van dat verhoor. Ik heb me daarna een beetje tegen het onderzoek gekeerd. 

Wanneer heb je dan wel je verhaal verteld?

Na een ruzie, jaren later, heb ik het met mijn mama gehad over wat een vetzak haar vader is. 

Tijdens mijn opleiding ben ik na een les rond seksueel misbruik helemaal ingestort. Ik heb toen een gesprek gehad met mijn docent over het misbruik dat ik als kind heb meegemaakt. Naar aanleiding van dat gesprek, ben ik dan wel aangifte gaan doen.

Wat gebeurde er tijdens en na je aangifte bij de politie?

Voor mij was de aangifte zelf een slechte ervaring. Ik voelde me niet welkom en de agent leek heel ongeïnteresseerd. Alsof ze geen zin hadden om tijd te maken voor mijn verhaal.

Ik heb me toen burgerlijke partij gesteld omdat ik nood had aan erkenning. Opa is dan op verhoor moeten gaan, maar mama wist dat op dat moment nog niet.

De zaak is uiteindelijk geseponeerd wegens een gebrek aan bewijzen.

Hoe reageerden je ouders op de feiten?

Na dat verhoor, sloeg mijn mama om en geloofde ze wel degelijk dat de feiten effectief hebben plaatsgevonden.

Ze vroeg me of ze het contact moest verbreken met hem: ik heb haar gezegd dat dat haar keuze was. Op mijn 14e ben ik bij mama vertrokken en bij papa gaan wonen.

Mijn vader had me gewaarschuwd dat er waarschijnlijk weinig gevolg aan de zaak zou gegeven worden. Opa was een beetje een god in mijn dorp. Iedereen kende hem als de eigenaar van de bekende westernclub. Hij had zelf ook goede contacten bij de politie. Papa heeft me dus nooit aangespoord om aangifte te gaan doen. Ik heb me wel altijd heel erg gesteund gevoeld door mijn hem.

Ben je boos op je mama dat ze niet heeft ingegrepen?

Soms, maar ik probeer het wel plaatsen in de situatie.

Mijn tante werd mogelijks ook misbruikt, want bij de huiszoeking zijn naaktfoto’s gevonden van haar in haar kindertijd. Ik sluit dus niet uit dat ook mijn moeder door hem misbruikt werd.

Je opa werd niet vervolgd. Heeft je aangifte dan toch iets voor jou kunnen betekenen?

 Na mijn aangifte kreeg ik meer inzicht in het volledige dossier en heb ik beseft dat mijn opa dit vaker heeft gedaan en meerdere slachtoffers heeft gemaakt. Mijn opa blijkt ook vroeger zelf misbruikt geweest te zijn door een priester.

Het feit dat hij zelf misbruikt is, was voor mij een manier om het gebeuren beter te plaatsen. Niet dat ik het goedkeurde. Het werkt voor mij nu wel beter om dit te relativeren of in zijn context te plaatsen.

Ik denk dat ik de feiten altijd heb proberen te rationaliseren uit een soort van overlevingsdrang. Ik heb daarom ook nog goede herinneringen aan mijn opa. Omdat anderen het vaak geminimaliseerd hebben, heb ik dat zelf ook altijd gedaan. Daarom heb ik er ook altijd goed mee kunnen omgaan.

Zo heb ik ook een nare ervaring met mijn neef, die me rond de leeftijd van 7 jaar ook misbruikt heeft. Omdat het de tweede keer was dat zoiets me overkwam, was dit gemakkelijker voor mij om te verwerken.

Kampte jij ook met dat befaamde schuldgevoel?

Ja! Dat is er geweest tot mijn 19e. Dat schuldgevoel is weggegaan nadat ik aangifte deed. In mijn opleiding heb ik ook beseft wat er echt gebeurd is, en dat het niet mijn schuld was. Ik had er een gewoonte van gemaakt om de feiten te minimaliseren.

Ik had ook soms last van bepaalde dwangacties. Zo had ik soms de dwang om mijn ogen in mijn hoofd te duwen. Ik wist wel dat dat niet normaal was dus ik probeerde dat te bedwingen. Nu besef ik dat dit komt vanuit mijn trauma. 

Denk je dat pedofilie erfelijk is?

Ja. Ik heb me die vraag vaker gesteld. Dat geeft me ook angst, want ik zie mezelf dat nooit doen. Ik vraag me wel af of het in mijn bloed zit.

Heb je er nog met je halfzus over gepraat?

Nee. Ik ben nooit met mijn familie in detail getreden over wat er gebeurd is. Mijn zus is wel meegekomen naar mijn verhoor dus ze heeft mijn verhaal wel gehoord. We hebben eigenlijk niet zo veel contact. Maar dat staat los van wat er gebeurd is.

Hoe gaat het nu met jou?

Vandaag gaat het goed met mij. Ik ben op een bepaalde manier wel dankbaar voor al mijn ervaringen omdat ik er sterker van ben geworden. Mijn verleden daagt me uit om op zoek te gaan naar mijn innerlijke ik, en inzichten te verwerven. Ik kan soms nog wel dipjes hebben, maar dat vind ik oké.

Vorig jaar, na de seponering, had ik weer heel erg het gevoel dat ik niet geloofd werd en het schuldgevoel kwam terug. Er gebeurden toen ook enkele lastige dingen op het werk, waardoor ik het moeilijk kreeg en kampte met een burnout. Ik heb toen emdr-therapie gevolgd. Dat heeft me geholpen om alles beter los te laten.

Ik merk dat ik helemaal anders kan kijken naar mensen, en daders. Ik heb geleerd om hun daden te rationaliseren. Ik zou er bijvoorbeeld geen probleem mee hebben om met een dader samen te zitten.

Heb je het nog lastig met bepaalde dingen?

Er zijn wel een aantal triggers die me terugbrengen naar de tijd van het misbruik: zoals bij het zien van caravans, onverwachte aanrakingen, het gevoel van een baard en ook alles wat met Duitsland te maken heeft. Het weten en het herkennen ervan helpt voor mij al om hiermee te leren omgaan.

Intimiteit ga ik heel erg dissociëren naar toen. Ik heb het over het algemeen wel lastig met contact met mannen. Zo is seksueel contact met mijn vriend moeilijk. We praten er samen wel over en mijn vriend toont veel begrip. Al ben ik wel bang dat het knaagt aan de onzekerheid van mijn vriend.  

In het begin van de relatie ging ik over mijn grenzen heen. Nu ik weet dat ik hem kan vertrouwen, doen we het gewoon minder omdat ik het gevoel heb dat het niet meer nodig is. Ik kan dus begrijpen dat hij daarom het gevoel heeft dat ik minder bij hem wil zijn. Al is dat absoluut niet het geval.

Voor mij heeft er altijd een taboe gehangen rond seksualiteit. Ik heb me daarin altijd een beetje anders gevoeld.

Wat is de situatie nu? Zie je je opa nog?

Mijn opa is vorig jaar gestorven. Na mijn aangifte heb ik hem eens een berichtje gestuurd via Instagram over wat er gebeurd is. Dat was nadat ik weer een vriendschapsverzoek van hem kreeg. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat wat hij vroeger gedaan heeft niet oké was, maar dat ik wel oké ben nu. Ik heb hem toen gevraagd uit te komen voor de waarheid of anders volledig met mij te breken.

Vind je het jammer dat hij het geheim in zijn graf heeft meegenomen?

Ja, nu kan ik die erkenning helemaal niet meer krijgen. Tegelijkertijd was ik opgelucht dat hij er niet meer was om me tegen te spreken.

Ik was niet op zijn begrafenis aanwezig, maar ben wel gaan groeten. samen met mijn mama en mijn zus. Ik heb hem toen gevraagd of hij wilde toegeven dat hij het gedaan had. Ik heb toen gegrapt ‘zwijgen is toestemmen’. Maar ik heb ook veel gehuild. 

Vind je dat je opa een straf verdiende?

Ja, niet in de zin van in de gevangenis gaan zitten of geld betalen, maar wel dat zijn verhaal naar buiten kwam.